Aldringen

De kerk werd aan het eind van de 17e eeuw gebouwd op de funderingsmuren van een oudere kerk. De toren draagt het jaartal 1699, het portaal en de sacristie dateren uit de 19e of begin 20e eeuw. De waarschijnlijk Romeinse zuil uit de 2e eeuw, die als voetstuk dient voor de doopvont in de toren van de parochiekerk van Aldring, is waarschijnlijk het oudste stuk gereedschap in de Oost-Belgische kerken en kapellen. De versierde steen werd in 1963 gevonden tijdens opgravingen in het koor en draagt een doopvont met een ouder deksel. Volgens de interpretatie van deskundigen was de steen, die in 1131 voor het eerst werd vermeld in een register van de abdij van Stavelot, oorspronkelijk een Romaans gebouw. Het raamloze koor heeft een hoofdaltaar en twee zijaltaren. Dit zijn rijk versierde barokwerken uit het begin van de 18e eeuw. In het midden is een Vlaams-Waalse schildering van de Kruisiging, aan de zijkant St. Hubertus geknield voor het hert en de Kroning van Maria. Onder de talrijke beeldhouwwerken valt een laatgotische groep van "St. Anna Selbdritt" op. Anna Selbdritt", die dateert uit de tweede helft van de 16e eeuw en een bijbelse familiesequentie voorstelt, die ook in de parochiekerk van Wirtzfeld te zien is. In de koorruimte bevindt zich ook een neogotisch reliëf van Kaspar Weiss, waarop nog meer familiescènes uit het leven van Maria en Jozef zijn afgebeeld.

Bron: Kerken en kapellen in Oost-België door Freddy Derwahl en Johannes Weber